Κυριακή 25 Μαΐου 2008

Διαφορετικές ζωές..........

Πριν δύο χρόνια μου έφερε η φίλη μου η Κατερίνα ένα βιβλίο που λέγεται “Μια ζωή σαν τη δική μου – Πώς ζουν τα παιδιά σε όλο τον κόσμο”. Το βιβλίο αυτό περιγράφει πώς ζουν διαφορετικά παιδιά από πολλές χώρες του κόσμου. Διαβάζοντας το, μου έκανε εντύπωση ότι πολλά παιδιά δουλεύουν από μικρή ηλικία. Για παράδειγμα ο Βίνσεντ από τη Ρουάντα ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά το ξύλο και το πριόνι και μόνος του έχει φτιάξει ένα λαχανόκηπο, ενώ η Νάταλι από τη Μεγάλη Βρετανία δε χρειάζεται να δουλεύει γιατί η χώρα που ζει είναι ανεπτυγμένη.

Εδώ στον Άη Στράτη, τα παιδιά δε χρειάζεται να δουλεύουν γιατί δουλεύουν οι γονείς τους. Παρολαυτά μερικά το κάνουν για να διασκεδάσουν και να μη βαριούνται. Άλλα παιδιά βοηθάνε τον πατέρα και την μητέρα στο καϊκι που έχουν δίχτυα. Αντίθετα στην Αφρική χρειάζεται να δουλεύουν τα παιδιά για να ζήσουν.

Συγκινούμαι λοιπόν όταν σκέφτομαι εμείς έχουμε να φάμε, ενώ στην Αφρική και σε άλλες χώρες, πολλά παιδιά δεν τρώνε όσο πρέπει και γι΄αυτό κάποια πεθαίνουν από την πείνα.
Αντιγράφω μερικά κομμάτια από το βιβλίο που περιγράφουν πώς ζουν κάποια από αυτά τα παιδιά.

Ο Βίνσεντ είναι 15 χρονών και ζει στη Ρουάντα. Η μητέρα και ο πατέρας του έχουν πεθάνει, κι έτσι φροντίζει αυτός τα μικρότερα αδέρφια του. Κάνει πολλά πράγματα του νοικοκυριού τους, όπως το να καλλιεργεί και να αγοράζει την τροφή που τρώει η οικογένεια. Ξέρει να χρησιμοποιεί το ξύλο και έχει φτιάξει λαχανόκηπο και καλλιεργεί.

Η Μαχάσιν είναι 9 χρονών ζει στο Ταμπίσκο, στο Σούδαν. Οι βοσκοί-νομάδες, όπως η Μαχάσιν και η οικογένεια της, δε ζουν σε ένα μέρος, αλλά μετακινούνται στις γύρω περιοχές για να βρίσκουν φρέσκο χορτάρι για τα ζωντανά τους. Χρησιμοποιεί το γάλα από τις αγελάδες τους για να φτιάξουν βούτυρο που το πουλάνε ή το χρησιμοποιούν οι ίδιοι. Το να μετακινείσαι συνέχεια είναι αληθινή περιπέτεια, και της Μαχάσιν της αρέσει πολύ αυτός ο τρόπος ζωής. Της αρέσει πολύ να πλέκει καλάθια που τα χρησιμοποιεί οι οικογένεια της και φτιάχνει κολιέ όπου τα φοράει ή τα φυλάει και κάνει συλλογή.

Η Μαρία είναι 9 χρονών και ζει στην Καμπούλ, στο Αφγανιστάν. Για έξι χρόνια στο Αφγανιστάν απαγόρευαν στα κορίτσια να πάνε σχολείο. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Μαρία πήγαινε σχολείο θηλέων στην Καμπούλ που ίδρυσε η νέα κυβέρνηση με τη βοήθεια της UNΙCEF.

ΒΙΒΗ



Τετάρτη 14 Μαΐου 2008

Σκαθάρι ρινόκερος.

Το ημερολόγιο των εντόμων.

14-05-2008

Σήμερα το πρωί που πήγαινα σχολείο κατά τύχη συνάντησα στο δρόμο μου ένα έντομο. Ένα σκαθάρι ρινόκερο! Αυτά τα πλάσματα, χαρακτηρίζονται από κάποιους ως σιχαμερά ή ως εισβολείς. Εγώ δεν το πιστεύω αυτό αντίθετα τα θεωρώ πολύ συμπαθέστατα ζώα και λέω ότι εμείς είμαστε οι εισβολείς. Πέρα απ’ αυτά μερικές πληροφορίες σχετικά με τα σκαθάρια ρινόκεροι.

Το σκαθάρι μας με το μονό κέρατο ζει στην Ευρώπη και στην Βόρεια Αφρική. Τα μεγάλα αρσενικά αυτού του είδους δεν ξεπερνούν σε μήκος τα 4 εκατοστά και μπορεί να σηκώσει 70 φορές το βάρος του.

Το κέρατο που έχουν στο κεφάλι τους δεν φτάνει στις διαστάσεις που έχει το κέρατο σε άλλα συγγενικά είδη. Αυτό το είδος συναντάται σχετικά συχνά σε δάση με βελανιδιές και οξιές και αναπτύσσει δραστηριότητα όταν βραδιάζει.

Εγώ πάντως το βρήκα μέρα, μπορεί να ξέμεινε που ξέρετε. Ακόμη μην φανταστείτε ότι ο δρόμος για το σχολείο περνά από καμιά εξοχή, μέσα στο χωριό το βρήκα και το φύλαγε ένας σκύλος, ο επονομαζόμενος Γκουσγκούνης.

Τέλος πρέπει να επισημάνουμε ότι άλλο ένα τέτοιο σκαθάρι ρινόκερος είχε βρεθεί πριν από 10 χρόνια σκοτωμένο από ένα μαθητή… .

Το άρθρο αυτό το έγραψε ο Νίκος «ο μεγάλος» με την βοήθεια της Δέσποινας.