Διαφορετικές ζωές..........

Πριν δύο χρόνια μου έφερε η φίλη μου η Κατερίνα ένα βιβλίο που λέγεται “Μια ζωή σαν τη δική μου – Πώς ζουν τα παιδιά σε όλο τον κόσμο”. Το βιβλίο αυτό περιγράφει πώς ζουν διαφορετικά παιδιά από πολλές χώρες του κόσμου. Διαβάζοντας το, μου έκανε εντύπωση ότι πολλά παιδιά δουλεύουν από μικρή ηλικία. Για παράδειγμα ο Βίνσεντ από τη Ρουάντα ξέρει να χειρίζεται πολύ καλά το ξύλο και το πριόνι και μόνος του έχει φτιάξει ένα λαχανόκηπο, ενώ η Νάταλι από τη Μεγάλη Βρετανία δε χρειάζεται να δουλεύει γιατί η χώρα που ζει είναι ανεπτυγμένη.

Εδώ στον Άη Στράτη, τα παιδιά δε χρειάζεται να δουλεύουν γιατί δουλεύουν οι γονείς τους. Παρολαυτά μερικά το κάνουν για να διασκεδάσουν και να μη βαριούνται. Άλλα παιδιά βοηθάνε τον πατέρα και την μητέρα στο καϊκι που έχουν δίχτυα. Αντίθετα στην Αφρική χρειάζεται να δουλεύουν τα παιδιά για να ζήσουν.

Συγκινούμαι λοιπόν όταν σκέφτομαι εμείς έχουμε να φάμε, ενώ στην Αφρική και σε άλλες χώρες, πολλά παιδιά δεν τρώνε όσο πρέπει και γι΄αυτό κάποια πεθαίνουν από την πείνα.
Αντιγράφω μερικά κομμάτια από το βιβλίο που περιγράφουν πώς ζουν κάποια από αυτά τα παιδιά.

Ο Βίνσεντ είναι 15 χρονών και ζει στη Ρουάντα. Η μητέρα και ο πατέρας του έχουν πεθάνει, κι έτσι φροντίζει αυτός τα μικρότερα αδέρφια του. Κάνει πολλά πράγματα του νοικοκυριού τους, όπως το να καλλιεργεί και να αγοράζει την τροφή που τρώει η οικογένεια. Ξέρει να χρησιμοποιεί το ξύλο και έχει φτιάξει λαχανόκηπο και καλλιεργεί.

Η Μαχάσιν είναι 9 χρονών ζει στο Ταμπίσκο, στο Σούδαν. Οι βοσκοί-νομάδες, όπως η Μαχάσιν και η οικογένεια της, δε ζουν σε ένα μέρος, αλλά μετακινούνται στις γύρω περιοχές για να βρίσκουν φρέσκο χορτάρι για τα ζωντανά τους. Χρησιμοποιεί το γάλα από τις αγελάδες τους για να φτιάξουν βούτυρο που το πουλάνε ή το χρησιμοποιούν οι ίδιοι. Το να μετακινείσαι συνέχεια είναι αληθινή περιπέτεια, και της Μαχάσιν της αρέσει πολύ αυτός ο τρόπος ζωής. Της αρέσει πολύ να πλέκει καλάθια που τα χρησιμοποιεί οι οικογένεια της και φτιάχνει κολιέ όπου τα φοράει ή τα φυλάει και κάνει συλλογή.

Η Μαρία είναι 9 χρονών και ζει στην Καμπούλ, στο Αφγανιστάν. Για έξι χρόνια στο Αφγανιστάν απαγόρευαν στα κορίτσια να πάνε σχολείο. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει. Η Μαρία πήγαινε σχολείο θηλέων στην Καμπούλ που ίδρυσε η νέα κυβέρνηση με τη βοήθεια της UNΙCEF.

ΒΙΒΗ